‘द लास्ट लॅसन’. ही काणी वाचतकूच म्हज्या दोळ्यां मुखार उबी जाली ती पुर्तुगेजान गोंयचेर घाल्ली घुरी आनी उपरांत फर्मान काडून कोंकणीचेर घाल्ली कडक बंदी. कोंकणी समाजाक तेन्ना कोण हामेल मेळिल्लो म्हाका खबर ना. पूण तशे आवतिकायेंतूय ख्यास्तींची पर्वा करिनासतनां फुडलीं तीनशीं वर्सां कोंकणी भास जिबेर घोळटी दवरपी समेस्त लोकांची जिद्द आनी पुरुशार्थ येवजून म्हजें हड्डें सार्थ अभिमानान भरून येता, इतलें खरें. तेन्ना ही भास जिबेर दवरली देखून आयज ती पुस्तकांनीं मिरयता ही गजाल आमी विसरूंक फावना. हे कथेन जाणोवन दिलां तेप्रमाण खंयचेय संस्कृतायेचो मुखेल घटक म्हळ्यार त्या प्रदेशाची भास. त्या त्या प्रदेशाची भास ही त्या त्या समाजाची अस्मितायेची कुरू. ही भाशीक अस्मिताय राखुन दवरपाचे येत्न संवसारभर सगल्या राष्ट्रां कडल्यान संखेनीं वर्सां पोटतिडकीन जायत आयला. कारण भाशेचें अस्तित्व त्या त्या प्रदेशाच्या अस्तित्वा कडेन बांदिल्लें आसता…. कोंकणी समाजूय संकश्टाच्या काळार कर्नाटक-कोची-मुंबयत फापसलो तरी ताणें कोंकणी भास जिबेर सांबाळून दवरली. पूण ही परिगत सदांकाळ तिगतली काय? इंग्लीशीचें अतिक्रमण ही हुसक्याची गजाल जावन पडल्या. कोंकणीकच न्हय, हेर उदरगत केल्ल्या भासांकूय तो हुसको दिसता. अशा वेळार थोडेंशें फाटल्यान पळोवन आमच्या इतिहासीक दायजाचो, भाशे पासत वडिलांनीं केल्ल्या त्यागाचो आनी साहित्याचे उदरगतीचो माग आनी थाव घेवप गरजेचें अशें म्हाका दिसलें… हेरां कडल्यान अपेक्षा बाळगुचे परस हांवेंच हो वावर हातांत कित्याक घेवचो न्हय, असो विचार तकलेंत आयलो आनी विशयाचे खरीक हात घालपाचें थारायलें.